نيايش دوازدهم

دعاى آن حضرت است در اعتراف و طلب توبه از خداى تعالى.

اى خداوند،سه خصلت است كه مرا باز مى‏دارد تا از تو چيزى‏خواهم و تنها يك خصلت است كه مرا بر آن مى‏دارد.

آن سه:يكى فرمانى كه داده‏اى و من در گزاردن آن درنگ كرده‏ام،ديگر،كارى كه مرا از آن نهى فرموده‏اى و من در به جا آوردن آن‏شتابيده‏ام؛سه ديگر،نعمتى كه مرا ارزانى داشته‏اى و من در سپاس آن‏قصور ورزيده‏ام.

و اما آن يك خصلت كه مرا وا مى‏دارد تا از تو چيزى خواهم تفضل‏توست به كسى كه روى به درگاه تو آرد و با اميدى نيكو به سوى تو آيد،كه هر احسان كه كنى از روى تفضل است و هر نعمت كه دهى بى‏هيچ‏سابقه.

و اين منم،اى خداوند من،كه بر درگاه عز تو ايستاده‏ام،آن سان كه‏تسليم شونده به مذلت نشسته‏اى.در عين شرم‏زدگى،چون بينوايان‏عيالمند دست سؤال دراز كرده‏ام.اقرار مى‏كنم كه به تسليم در برابراحسان تو كارى نكرده‏ام جز آن كه از عصيان تو چشم پوشيده‏ام و درهمه حال از نعمتهاى تو بى‏بهره نبوده‏ام.

آيا،اى خداوند من،همين كه به درگاه تو به اعمال ناپسند خود اقراركنم مرا سودمند است؟و آيا همين كه به درگاه تو به زشتى كردار خويش‏معترف آيم،رهايى خواهم يافت؟يا در همين جا كه ايستاده‏ام خشم خودبر من گماشته‏اى،يا در همين هنگام كه دست دعا به سوى تو بر داشته‏ام،غضب خود قرين من ساخته‏اى؟

اى خداوند،از تو نوميد نمى‏شوم،زيرا در توبه به روى من‏گشوده‏اى،بلكه به درگاه تو مى‏نالم :به سان بنده‏اى ذليل و بر خود ستم‏كرده و حرمت پروردگار خود شكسته،آن كه گناهانش افزون است وافزون‏تر نمايد و روزگارش روى به ادبار نهاده و در گذشته است،چندان‏كه زمان عمل را پايان يافته بيند و عمر را به نهايت رسيده،و يقين كند كه‏جز تواش پناهى نيست و از تو گريختن نتواند اينك دست انابت به‏سوى تو برداشته و از روى اخلاص به درگاه تو توبه مى‏كند و با دلى پاك‏در مقام قرب تو ايستاده است و با آوازى نجواگونه و آهسته با تو رازمى‏گويد.به تواضع قامت خم كرده و سر فرو داشته و پيكر چنبر نموده‏است.از بيم،پاهايش مى‏لرزد و سرشكش گونه‏هايش را غرقه ساخته‏است.تو را ندا مى‏دهد كه:اى مهربان‏ترين مهربانان،اى‏مهربان‏ترين كسى كه مقصد جويندگان رحمتى و اى صاحب عطوفتى‏كه مقصود پويندگان استغفارى،اى خداوندى كه عفوت از انتقام بيش‏است و خشنوديت از خشم افزون،اى خداوندى كه از گناهان خلق نيكودر مى‏گذرى و از اين رو زير بار منت تو هستند،اى خداوندى كه بندگان خويش را به پذيرش توبه خوگر كرده‏اى و ناصالحانشان را به توبه به‏صلاح مى‏آورى،اى خداوندى كه به اندكى از اعمال نيك آنان خشنودمى‏گردى و عملى اندكشان را پاداشى گران عنايت مى‏كنى،اى‏خداوندى كه اجابت دعاى ايشان را التزام كرده‏اى و به تفضل خويش‏جزاى نيكشان وعده داده‏اى،من گناهكارترين گناهكارانى كه‏آمرزيده‏اى نيستم،من نكوهيده‏ترين عذرخواهانى كه از تو پوزش‏خواسته‏اند و تو پذيرفته‏اى نيستم،من ستمكارترين ستمكارانى كه به‏درگاه تو توبه كرده‏اند و به احسانشان نواخته‏اى نيستم.در اين مكان كه‏ايستاده‏ام به درگاه تو توبه مى‏كنم؛توبه كسى كه از افراط در گناه نادم‏شده و از آن بار گران معاصى كه بر گردن دارد ترسان است و از ورطه‏اى‏كه در آن افتاده سخت شرمنده است.مى‏داند كه تو عفو كردن از گناهان‏بزرگ را بزرگ نمى‏شمارى و گذشت از خطاى عظيم دشوارت‏نمى‏نمايد و تحمل خطاهاى فاحش ما بر تو گران نمى‏آيد ومحبوب‏ترين بندگان تو بنده‏اى است كه در برابر تو گردنكشى فروهلدو از اصرار بر گناه دورى جويد و همواره از تو آمرزش خواهد.

اى خداوند،از گردنكشى در برابر تو بيزارى مى‏جويم و از اصراردر گناه به تو پناه مى‏آورم و از هر قصور كه ورزيده‏ام آمرزش مى‏خواهم‏و در هر خدمت كه فرومانم از تو يارى مى‏طلبم .

اى خداوند درود بفرست بر محمد و خاندانش و هر حقى را كه اداى‏آن بر من واجب است بر من ببخش،هر خطايى را كه مستوجب عقوبت‏توست بر من ببخشاى و مرا از آنچه گناهكاران را وحشت است پناه ده،زيرا تو همه عفو و بخشايشى،در تو اميد مغفرت است و خود به گذشت وبخشايش شناخته‏اى.جز تو به كس حاجت نبرم و گناهانم را جز توآمرزنده‏اى نيست.نه،هرگز.بر خود بيمناكم و اين بيم جز از تو نيست،كه تنها تويى كه بايد از تو ترسيد و تنها تويى كه بايد از تو آمرزش طلبيد. اى خداوند،بر محمد و خاندانش او درود بفرست و حاجت من برآور،خواهش من روا فرماى،گناه من بيامرز،مرا از ترس ايمن گردان،كه توبر هر چيزى توانايى و اين بر تو آسان است.آمين رب العالمين.